waarom ik geen ietsist ben

tegenwoordig kun je zeggen dat je een ietsist bent, d.w.z. dat je niet in god e.d. gelooft maar wel dat er 'iets' is. op deze manier kun je je ook onderscheiden van een nihilist die, of in het niets gelooft, of gewoon helemaal niets gelooft.

op zich heeft het ietsisme wel iets, maar door te zeggen dat het 'iets' is gebeurt er iets met dat iets... het zou namelijk betekenen dat dit iets het tegenovergestelde van niets is en wat voor mij belangrijk is, is dat dit iets ook het binaire overstijgt, dit is iets dat tegelijkertijd ook niets is — en dat tegelijkertijd ook geen van beide is.

en daarom ben ik geen ietsist.

maar hoe kun je dan iets over dat iets zeggen? nou dat kan dus niet behalve dat het ook niets is en dat het ook niet iets is.

en wat ook wel kan is een verbintenis met het iets dat niet iets is te ervaren — dwz voelen, denken, geloven (feel/think/believe) dat ik iets met het iets dat niet iets is en ook niet niets is, heb.

je kunt je ook afvragen waarom je het nodig vind om het te noemen, om er een naam voor te hebben, zelfs als het zo is dat dit benoemen het juist in de weg zou zitten en dat hetgeen dat het wil benoemen het in de weg zit.

wat ook bijzonder is, is dat je je kunt realiseren dat je niet bang hoeft te zijn want uiteindelijk bestaat het niets niet. het niets is slechts een idee van een mens.

en omdat er geen niets is kun je na de dood dus ook niet in het niets verdwijnen. en ook is er nooit niets geweest.